ΓΕΝΙΑ Χ

Ο χρόνος κύλησε σαν τις χυμώδεις σκέψεις που

σουρώσανε στο πρώτο φύσημα τ’ αγέρα….

Aξαφνα η ζωή που μέχρι χθες ελεύθερη

μας έθελγε, η ίδια ζωή μας πνίγει φυλακή. Κι αυτή η

φυλακή που ελπίσαμε σαθρή μπροστά στη φλόγα του

μυαλού και της καρδιάς μας στο πρώτο δευτερόλεπτο

μας γέρασε….

Κι ανήμποροι, κι αρρωστημένοι ξεσπούμε την θάμπη ανάμνηση

της νιότης δαγκώνοντας τις άσπρες φαβορίτες μας. Μα

πόσοι είμαστε; Μια, δυο γενιές…Ίσως και περισσότεροι.

Εγκαταλείψατε το πλοίο! Σπάστε τα κουπιά, σκίστε τα ιστία

γυρίστε απ’ τις αβέβαιες περιπέτειες, τις αχανείς έρημους

τους άγριους τροπικούς. Η θύελλα γιγάντεψε. Ριζώστε!

Ριζώστε!

Πίσω απ’ τα κάγκελα ο κόσμος μας τρομάζει.

Ο κόσμος που δεν μάθαμε ποτέ κι ίσως ποτέ να μην

γνωρίσουμε. Γιατί η φαντασία όργιο πανικού μας διαπερνά

μ’ ένα Άγνωστο φρικτό. Σφυροκοπώντας ανελέητα κάθε έξαρση.

Συνθλίβοντας κάθε ελπιδοφόρα ενατένιση.

Μ’ εικόνες πολυπλόκαμες σκιές πρισμάτων παραμόρφωσης

αντένες μολύνει των κύτταρων τις αισθήσεις.

Και να των ουρανών η βύθια γαλανοτητα, των θαλασσών

οι ούριες δροσιές των κάθε ζωντανών οι σάρκινες

γητειές πως μας πονούν! Κι η δραση κίνδυνος

η ελπίδα οφθαλμαπάτη!

Γιατί γιγάντιο ερπετό μας κυβερνά. Βαθιά στα φρένα.

Κι ο νους σαστίζει, αηδιάζει, προσκυνά, φωνάζει έντρομος:

« ΕΞΩ ΑΠ’ ΤΟ ΚΟΣΜΟ»

Υπομονή, καρτερικά….Μα ακόμη κι έτσι πως τόσο

ψέμα…Τι τύχη! Βαφτίζουμε ασφάλεια την σκλαβιά

την φυλακή μας σπίτι…

Κι ανέγνοιαστοι γερνούμε.