Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗΣ

συνέχεια στο προηγούμενο....

Αντιγραφω απο το βιβλίο του Γκυ Ντεμπόρ, Η κοινωνία του θεάματος:

"Σ΄όλες τις προηγούμενες επαναστάσεις" έγραφε η Ρόζα Λούξεμπουργκ στην Κόκκινη Σημαία της 21 του Δεκέμβρη του 1918, " οι αντίπαλοι πολεμούσαν με ξέσκεπο το πρόσωπο: τάξη εναντίον τάξης, πρόγραμμα εναντίον προγράμματος. Στην τωρινή επανάσταση, οι στρατιές που υπερασπίζονται της παλιάς τάξης πραγμάτων, δεν ρίχνονται στη μάχη κραδαίνωντας τα εμβλήματα των αρχουσών τάξεων, αλλά το λάβαρο ενός "σοσιαλδημοκρατικού κομματος". Αν το ουσιαστικό ζήτημα της επανάστασης είχε τεθεί ανοιχτά και τίμια: καπιταλισμός ή σοσιαλισμός, η μεγάλη μάζα του προλεταριάτου δε θα ΄ταν δυνατό σήμερα να έχει μήτε το παραμικρό δισταγμό". Ετσι λίγες μέρες πρίν την καταστροφή της, η ριζοσπαστική τάση του γερμανικού προλεταριάτου ανακάλυπτε το μυστικό των καινούργιων συνθηκών που είχαν δημιουργηθεί από ολόκληρη την προηγούμενη ανέλιξη ( στην οποία είχαν συμβάλλει σε μεγάλο μέρος η εργατική εκπροσώπηση): " τη θεαματική οργάνωση της υπερασπισης της υπαρχουσας τάξης των πραγμάτων, την κοινωνική κυριαρχία των εμφανίσεων οπου κανένα "ουσιαστικό ζήτημα" δεν μπορεί πια να τεθεί "ανοιχτά και τίμια". Η επαναστατική εκπροσώπηση του προλεταριάτου στο στάδιο αυτό είχε γίνει ο κύριος συντελεστής και συνάμα το ουσιαστικό αποτέλεσμα της γενικής παραχάραξης της κοινωνίας".


Εκείνο που στις αρχές του αιώννα ήταν μια επι μέρους διαπίστωση στα πλαίσια της πάλης των τάξεων, σήμερα αποτελεί την αιχμή του δόρατος για την επιβίωση του καπιταλισμού.
Κι ακόμη περισσοτερο, στην εποχή της καταιγιστικής επικοινωνίας, στρατηγική επιλογή των δυνάμεων που συμπαρατάσονται με τον καπιταλισμό είναι η διάλυση κάθε σχέσης του ανθρώπου με τον Λόγο και την Πραγματικότητα.
Σήμερα όσο ποτέ:
ό κατακερματισμός της σκέψης
ο βομβαρδισμός της πληρωμένης επικοινωνίας με την πλέον προκλητική για την λογική μας επιχειρηματολογία
η σύνδεση των υψηλότερων σε νοήματα εννοιών με τα χυδαιότερα σε περιεχόμενο αντικείμενα
οι στρατιές των μισθοφόρων διανοητών που με επαγγελματική ευσυνειδησία σφυρηλατούν καθημερινά τη σκέψη μας στο εργαστήρι της πιο ανούσιας επανάληψης
αποτελούν στρατηγική επιλογή ενός συστήματος που επενδύει όλο και περισότερο στο ψέμα και το παράλογο
διαμορφώνοντας πια ανθρώπους
είτε πειθήνιους αναμεταδότες της προαποφασισμένης αποβλάκωσης
είτε απεγνωσμένους αναχωρητές από ένα κόσμο χαοτικό και λογικά απροσπέλαστο.

Και στις δυο περιπτώσεις το "ιερατείο" των ειδικών ( επικοινωνιολόγων και διαμορφωτών της κοινής γνώμης) αναλαμβάνει ως άλλο Βατικανό σε ένα περιβάλλον όχι πια δαιμονοκρατούμενο, αλλά εξίσου σκοτεινό και ακατανόητο, την κηδεμονία της ηττημένης διάνοιας.


Η σκεψη πια μάταιη κι η λογική ακατόρθωτη, ω ναι ο μεσαίωνας επιστρέφει...