Όταν απολύεσαι ζεις σε μια "κοινωνία ανταγωνιστικη" οπου το κερδος προσδιοριζει την κάθε συμπεριφορά και καμιά βοήθεια δεν μπορεί να σου προσφερθεί
Όταν όμως απεργείς, τότε ζεις σε μια "κοινωνία αλληλεγγύης" και μόνη σου σκέψη πρέπει να είναι ο αθώος συνάνθρωπος που πλήτεται από την απεργία σου
Όταν φτωχαίνεις το ξερεις καλα ότι είσαι μόνος, γιατί "μόνο ο καλύτερος αξίζει να επιβιώσει"
Όταν διαδηλώνεις δεν μπορείς όμως να αδιαφορείς, στο όνομα της "κοινωνικής συνοχής", σκέψου το συμπολίτη σου που θέλει να κυκλοφορήσει
Στην έξωση δεν είσαι παρα μια "παράπλευρη απώλεια στον δρόμο προς την ανάπτυξη", ένα απόβλητο της "έντασης του ανταγωνισμού"
Μα στην κατάληψη, στο όνομα της "δικαιοσύνης και της αλληλοβοήθειας", ασε το κοινωνικό σύνολο να εξυπηρετηθει
Νομίζεις ότι είσαι καλά...μα δεν είσαι!
Μια "ανταγωνιστικη κοινωνία" ατομιστική και αδιαφόρη θα εκφράσει με πόνο τις "ανθρωπιστικές της ευαισθησίες", κάθε που εξεγείρεσαι και διεκδικείς.
Η παράνοια του νεοφιλελευθερισμού, ο δεξιός λαικισμός στην σκοτεινότερη εκδοχή του.....
