"Το μεγάλο πρόβλημα και τα αίτια της κρίσης ήταν, όπως γράφει ο Μαιρον, ότι η κυβέρνηση εφάρμοσε μια πολιτική που διαχώριζε τη δυνατότητα του δανεισμού για την αγορά στέγης από την ικανότητα αποπληρωμής του δανείου." Φταιει ο καπιταλισμός ή ο οικονομικός λαικισμός; Τάκης Μίχας Ελευθεροτυπία 6-10-08.
"Η φούσκα των ακινήτων υπήρξε δημιούργημα της παρέμβασης του πολιτικού συστήματος στην αγορά κατοικίας στις ΗΠΑ, που εκδηλώθηκε μέσω των δυο απόλυτα ελεγχόμενων ημικρατικών οργανισμών, Fannie Mae και Freddie Mac, που κατέχουν ή έχουν εγγυηθεί τέσσερα τρισεκατομμύρια δολλάρια των χρεών των νοικοκυριών στις ΗΠΑ" Κρίση της πολιτικής όχι της αγοράς! Γεώργιος μπήτρος Τάσος Αρβαντίνης Ελευθεροτυπία 13-10-08.
Τίποτα δεν αποδεικνύει περισσότερο ότι εκεί που σταματάει η λογική ξεκινάει η επίθεση της " επικοινωνιας" απο τον τρόπο που ειδικοί και μη επιχειρηματολογούν προς υπεράσπιση της αγοράς με αφορμή την πρόσφατη χρηματοπιστωτική κρίση.
Λένε: Η κρίση είναι αποτέλεσμα πολιτικών παρεμβάσεων ψηφοθηρικού ή λαϊκίστικου χαρακτήρα που οδήγησε στην χαλάρωση των πιστωτικών κριτηρίων και την χορήγηση από τις τράπεζες επισφαλών δανείων.
Δεν φταίει λοιπόν ο καπιταλισμός ούτε η απελευθέρωση της αγοράς αλλά οι κρατικές πολιτικές που οδήγησαν στην σημερινή κρίση.
Ξεχνάνε: ότι τα δάνεια δεν δόθηκαν στο πουθενά. Δόθηκαν σε ανθρώπους που στα πλαίσια των σημερινών κοινωνιών λειτουργούν σε τρισυπόστατη διάσταση.
Ως εργαζόμενοι στα πλαίσια της απελευθέρωσης των αγορών και στο όνομα της ανταγωνιστικότητας είδαν τους μισθούς τους να καθηλώνονται στα επίπεδα της δεκαετίας του 80, να ζουν τον εργασιακό μεσαίωνα της υποαπασχόλησης ή να μένουν άνεργοι. Φτωχότεροι εργαζόμενοι λοιπόν λόγω της «ελεύθερης» αγοράς.
Ως καταναλωτές όμως κι ενώ η αγοραστική τους δύναμη μειώθηκε έπρεπε να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν την αγορά έτσι όπως το παιχνίδι του καπιταλισμού ορίζει. Φτωχότεροι λοιπόν καταναλωτές χρειάζονται χρήμα για να στηρίξουν την «ελεύθερη» αγορά.
Ως πολίτες ψηφοφόροι έπρεπε να συνεχίζουν να στηρίζουν ένα πολιτικό σύστημα εκφραστή του νεοφιλελευθερισμού, υποταγμένο στο ιδεολόγημα της «ελεύθερης» αγοράς παρόλο που επιδείνωνε την ζωή τους. Φτωχοί λοιπόν πολίτες έπρεπε να διατηρήσουν την ψευδαίσθηση ενός επίπεδου ζωής ουσιαστικά υποθηκευμένου και να στηρίζουν δια της ψήφου τους νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Πως λοιπόν ένας φτωχότερος εργαζόμενος- καταναλωτής- ψηφοφόρος αποκλεισμένος από την οικονομική πίτα θα μπορεί να στηρίζει το σύστημα της ελεύθερης αγοράς;
Η λύση βρέθηκε στην έκρηξη των πιστωτικών προϊόντων. Που πρόσθεσε δίπλα στο φτωχός και το χρεωμένος.
Η κρίση λοιπόν είναι προϊόν του καπιταλισμού και της νεοφιλελεύθερης εκδοχής του.
Νεοφιλελεύθεροι εργοδότες και manager μείωσαν μισθούς στο όνομα της κερδοφορίας των εταιρειών.
Νεοφιλελεύθεροι μέτοχοι και ιδιοκτήτες εταιρειών απαίτησαν ενίσχυση της κατανάλωσης και τόνωση της «αγοράς» στο όνομα της κερδοφορίας των εταιρειών.
Νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί επέτρεψαν την χαλάρωση στην χορήγηση δανείων εξασφαλίζοντας την πολιτική τους επιβίωση παρά την αποτυχία των ιδεολογημάτων τους.
Η κρίση λοιπόν είναι προϊόν του καπιταλισμού και της νεοφιλελεύθερης εκδοχής του που θέλει τον εργαζόμενο όχι να μετέχει αλλά να δανείζεται το μερίδιο του στο παραγόμενο πλούτο.
Έναν εργαζόμενο όχι κοινωνικό εταίρο όπως κατ ευφημισμό τον αποκαλούν αλλά δανειολήπτη και εσαεί υπόχρεο.
Αλλά όχι μόνο η κρίση είναι προϊόν του νεοφιλελευθερισμού αλλά και η λύση της κρίσης είναι νεοφιλελεύθερης έμπνευσης καθώς το κόστος μετακυλήεται στον ήδη χρεωμένο φτωχό εργαζόμενο-καταναλωτή- ψηφοφόρο ο οποίος άκουσον άκουσον ως φορολογούμενος πια θα πρέπει να στηρίξει τις χρεοκοπημένες τράπεζες για να συνεχίσουν να απαιτούν τις δόσεις των δανείων του.
Αλήθεια κανείς δεν σκέφτηκε ότι η πηγή της κρίσης είναι τα χρεωμένα νοικοκυριά που θα πρέπει να επιστρέψουν στην ουσιαστική συμμετοχή στον παραγόμενο πλούτο δια της αύξησης των εισοδημάτων τους;
Ας αφήσουν τις κορόνες περί επιστροφής στον κρατισμό και την κοινωνική ευαισθησία, όχι μόνο η αγορά ευθύνεται για την κρίση αλλά προετοιμάζει και την διαιώνιση της.
Αν μετά τα παραπάνω είσαι εργαζόμενος και δεν εξεγείρεσαι όχι μόνο απέναντι στην οικονομική και πολιτική βία ενός ασύδοτου καπιταλισμού αλλά και απέναντι στην πνευματική βία του συστήματος των «ειδικών» που τον υπερασπίζονται τότε είναι σίγουρο ότι οδεύουμε από την κοινωνία των πολιτών στην κοινωνία των υποζυγίων.
Μεσαίωνα καλώς ήρθες.
