ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ 2009

Τίποτα δεν προσδιορίζει περισσότερο την πολιτική οπισθοδρόμηση της εποχής μας από το στοιχείο της κατανάλωσης.

Το ιδεολόγημα του καταναλωτισμού νεφελώδες και ακαθόριστο αλλά αναπαραγόμενο αδιαλείπτως από το σύνολο των μηχανισμών επιρροής, παίρνει σάρκα και οστά στο κοινωνικό σώμα των καταναλωτών διαμορφώνοντας μια πολιτική συμπεριφορά ανάλογη με εκείνη των πιστών του μεσαίωνα.

Έτσι 1000 χρόνια μετά ο πιστός δίνει την σκυτάλη στον καταναλωτή ακυρώνοντας το μεσοδιάστημα μιας χιλιετίας πολιτικοποίησης.

Αν για τις κοινωνίες της πιστής ο λαός «δουλεύει και προσεύχεται» και η «εξουσία αποφασίζει», για τις κοινωνίες της κατανάλωσης ο λαός «δουλεύει και καταναλώνει» και η εξουσία «αποφασίζει».

Αν για τις κοινωνίες της πίστης η εξέγερση αποσκοπεί όχι στην συμμετοχή του λαού στην λήψη αποφάσεων, αλλά στην ανάδειξη μιας εξουσίας που θα υπηρετεί την θεία βούληση και λήγει με την επιστροφή στους χώρους λατρείας, στις κοινωνίες της κατανάλωσης η εξέγερση επίσης δεν αποζητά την συμμετοχή αλλά την καθαίρεση της «κακής» εξουσίας και λήγει με την επιστροφή στους χώρους της αγοράς.

Γιατί τόσο για τις κοινωνίες της πίστης όσο και για της κοινωνίες της κατανάλωσης η άσκηση εξουσίας δεν αφορά τον απλό άνθρωπο, αλλά τον ιερωμένο ή τον ειδικό, που κατέχει την γνώση ( την θεία ή την επιστημονική) και που μπορούν να πάρουν τις κατάλληλες αποφάσεις σε εποχές χάους και σύγχυσης ( από την πληθώρα των δαιμόνων ή των πληροφοριών).

Ο απλός άνθρωπος, πιστός ή καταναλωτής, μπορεί μόνο να εξοργίζεται για την παρακώλυση της άσκησης των θρησκευτικών ή καταναλωτικών του καθηκόντων, διαμαρτυρόμενος υπό το ημίφως των ναών ή το άπλετο φως των εμπορικών κέντρων για την «κακή» εξουσία που αναγκαστικά τον επιστρέφει στην πολιτική ( σκανδαλίζοντας τον πιστό ή ανησυχώντας τον καταναλωτή).

Μα ακριβώς όλα τα παραπάνω δεν είναι πολιτική. Ή μάλλον είναι πολιτική με ορίζοντα την πίστη ή την κατανάλωση.

Που αναπόφευκτα οδηγεί σε ανιστόρητες και μεταφυσικού τύπου αντιλήψεις ότι μπορούμε να βρούμε τον "εκλεκτό του θεού" ή τον "ηθικό και αδιάφθορο ηγέτη" που θα κυβερνά με σύνεση, μια κοινωνία αποσυρμένη στη θαλπωρή των προσευχών ή την ηδονή των αγορών της.

Όμως όπως 1000 χρόνια πολιτικοποίησης μας δείχνουν στις κοινωνίες των πολιτών ο λαός «δουλεύει και αποφασίζει» και η «εξουσία εκτελεί», κι η εξέγερση αποσκοπεί και ολοκληρώνεται με την συμμετοχή στην άσκηση της εξουσίας, κι ο πολίτης συμμετέχει στην λήψη των αποφάσεων όχι λόγω γνώσεων ή ικανοτήτων, αλλά αποκλειστικά λόγω του ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΛΩΣ Ή ΚΑΚΩΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ.

Κι αν μια τέτοια ελευθερία διεγείρει τις ανασφάλειές μας ( κατεξοχήν επιθυμητή αξία η ασφάλεια τόσο για το κουκούλι του πιστού όσο και του καταναλωτή) ας θυμηθούμε τα λόγια του Ρουσό:

"....Όταν όλοι μένουν βουβοί και συντριμμένοι κάτω από τον ζυγό, τότε είναι που όλα γκρεμίζονται. Και τότε οι αρχηγοί εκμηδενίζουν κι εξοντώνουν τους πολίτες κατά βούληση και την ερήμωση που έτσι δημιουργούν την αποκαλούν ειρήνη.

....Παλιότερα η Ελλάδα άνθιζε ενώ την συγκλόνιζαν οι πιο σκληροί πόλεμοι. Η αρετή των πολιτών της, τα ήθη τους, η ανεξαρτησία τους είχαν σαν αποτέλεσμα να την ενισχύσουν περισσότερο από όλους τους διχασμούς της που δεν τα κατάφεραν να την εξασθενίσουν. Μια μικρή κινητοποίηση δίνει ζωντάνια στις ψυχές, κι αυτό που κάνει στ αλήθεια να ανθίσει το ανθρώπινο είδος, είναι λιγότερο η Ειρήνη και πιότερο η Ελευθερία."

Γιατί τελικά το ζήτημα δεν είναι πως ασκείται η εξουσία (πάντα διεφθαρμένη και αλαζονική) αλλά πως πολιτεύεται η κοινωνία.