Ζώντας στην παράνοια του νεοφιλελευθερισμού(3)

Κι αφου γενιες νεοφιλελεύθερων πολιτικών σταδιοδρόμησαν επαγγελόμενοι το "απενεχοποιημένο κέρδος", "την αυτορύθμιση της αγοράς" και "τα οφέλη του ανταγωνισμού", αναθεματίζοντας απο το ύψος της "ωμης πραγματικότητας", αυτάρκεις μες την παντοδυναμία του κυνισμού τους, τις εξωφρενικές φαντασιώσεις του σοσιαλισμού "περί κοινωνικής ισότητας και δικαιοσύνης",
ΞΑΦΝΙΚΑ υπουργοί πια, ζαρωμένοι και γονυπετείς,απειροελάχιστοι ως νάνοι, εκτοξεύουν καθημερινά δακρύβρεχτες προτροπές, προς "απληστους" τραπεζίτες και "ανάλγητους" επιχειρηματίες," να δείξουν επιτέλους το κοινωνικό τους πρόσωπο", "να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στους πολίτες", έτσι ώστε "στο όνομα της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης"( κι άλλα "απίθανα" σοσιαλιστικά), να λειτουργήσει ο πολυπόθητος ανταγωνισμός (που ρίχνει τις τιμές και ελέγχει την εξουσία!).

Θα ήταν παρανοικό, αν δεν ήταν πρώτα, τόσο απελπιστικά γελοίο!