Εδώ και 20 χρόνια ζούμε στον αστερισμό της βίας.
Η βία ιδεολογικοποιημένη ως νεοφιλελευθερισμός από την κυρίαρχη πολιτική και οικονομική τάξη προπαγανδίζεται εντατικά ως παράγοντας κοινωνικής ανάπτυξης, σύμφυτο στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης, προϋπόθεση της οικονομικής προόδου.
Γενιές ανθρώπων μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον όπου συστηματικά καλούνται να υιοθετήσουν τα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού που μας αποκαλύπτουν ότι ο άνθρωπος είναι ένα ανταγωνιστικό, επιθετικό ον με κύριο χαρακτηριστικό την απληστία και την ακάματη επιδίωξη του κέρδους, ότι ο συνάνθρωπος δεν είναι παρά ένας αντίπαλος στον «αγώνα για την επιβίωση» απ τον οποίον επιζούν μονάχα οι «καλύτεροι».
Γενιές νέων ανθρώπων βομβαρδίζονται με τις αξίες του «ατομισμού» και της «ανταγωνιστικότητας» που δεν μπορεί παρά να έχει «νικητές» και «χαμένους» ενώ οι φτωχοί, οι άνεργοι, οι περιθωριοποιημένοι περιγράφονται ως παράπλευρες και αναπόφευκτες απώλειες στον «δρόμο προς την ανάπτυξη».
Εξίσου καθαγιάζεται η βία της εξουσίας που ζητάει επιτέλους να «απελευθερωθεί» από την μόνη τροχοπέδη τα εργασιακά, κοινωνικά, και πολιτικά δικαιώματα ενώ λοιδορούνται και καθυβρίζονται ως «γραφικοί», «απολιθώματα» ή αθεράπευτα «ρομαντικοί» όσοι ελάχιστοι επιμένουν να μιλούν για τις αξίες της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης, της ισότητας.
Η βία του νεοφιλελευθερισμού στο όνομα του ρεαλισμού και της ωμής πραγματικότητας νομιμοποιείται και απενεχοποιείται ως φυσική συνέπεια της ανθρώπινης συμβίωσης.
Κι ακόμη περισσότερο μεταβάλλεται σε κοινωνικό ιδανικό και στόχο.
Δεν είναι η βία ως μέσο που συναντάμε σε άλλου τύπου πολιτικές ιδεολογίες ( πχ μαρξισμός), δεν είναι η βία ως προϋπόθεση για το πέρασμα στην αταξική κοινωνία της σοσιαλιστικής ολοκλήρωσης, είναι η βία ως αναπόσπαστο συστατικό της ιδανικής νεοφιλελεύθερης κοινωνίας- της μοναδικής μορφής κοινωνικής οργάνωσης όπως το «Τέλος της Ιστορίας» επιτάσσει που μπορεί να υπάρξει, της κοινωνίας της αγοράς, διαρκής και αιώνια πραγματικότητα που όχι μόνο δεν πρέπει να μετριαστεί αλλά αντιθέτως να την υπηρετήσουμε όλοι με την μεγαλύτερη προσήλωση.
Κι όμως με αφορμή τα πρόσφατα επεισόδια οι ιδεολογικοί εκπρόσωποι του νεοφιλελευθερισμού, άνθρωποι που σταδιοδρόμησαν πολιτικά υπηρετώντας τη βία της «ανταγωνιστικότητας» και του «απενεχοποιημένου κέρδους», ξαφνικά φοράνε την μάσκα του χριστιανού οσιομάρτυρα και μας καλούν να « καταδικάσουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται».
Ναι ας ξεκινήσουμε από την καταδίκη της μοναδικής ιδεολογίας που ανάγει την βία και την επιθετικότητα σε αξία κοινωνικής προόδου
Ναι ας καταδικάσουμε την βία του νεοφιλελευθερισμού κι επιτέλους ας αναρωτηθούμε:
Πόσο βλάκες μας θεωρούν;
Και για πόσο η ανοχή μας θα συναγωνίζεται σε βάθος τo απύθμενο πολιτικό τους θράσος;
