Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ
Πρώτα σου κλέψανε τη γειτονιά, το παιχνίδι. Μετά σου κλέψανε το χρόνο σου. Ύστερα αμφισβήτησαν την παιδικότητα σου. Μα κυρίως πίστεψαν πως θα ξεγελάσουν τις ανάγκες σου.
Καημένε νέε. Εδώ και τριάντα χρόνια μια κοινωνία που μετασχηματίζεται σε αγορά, μια δημοκρατία που εκτρέπεται σε πλουτοκρατία, μια εξουσία παντοδύναμη σε χειραγωγεί με ένα στόχο: να σε υποτάξει!
Δεν είναι το συνηθισμένο χάσμα γενεών. Δεν είναι η αμφισβήτηση του μέλλοντος στο παρόν. Είναι το παρόν που εξεγείρεται ενάντια στο μέλλον. Το παρόν που ξεπουλάει το μέλλον. Το δικό σου μέλλον.
Ο πόλεμος είναι ταξικός. Εσύ είσαι νέος αδημιούργητος συνήθως άνεργος το πολύ χαμηλόμισθος εκείνος είναι γέρος (μεσήλικας ή ηλικιωμένος) έχει δώσει τους αγώνες του, έφθασε κάπου, είναι ιδιοκτήτης ή επενδυτής, εργοδότης, ένας μικρός ή μεγάλος εξουσιαστής, ένα στέλεχος. Τα όνειρα του η διαρκής προέκταση του παρόντος του στο δικό σου μέλλον. Τα κέρδη του ενάντια στα δικαιώματά σου. Η παγίωση της εξουσίας του!
Ο πόλεμος είναι άνισος. Είσαι μειοψηφία σε μια κοινωνία που γερνάει. Οι ορδές των συνταξιούχων που φωνάζουν στις λαϊκές για την ακρίβεια στην διάρκεια της τετραετίας ξέρεις πολύ καλά τι θα ψηφίσουν την ημέρα των εκλογών. Τον Κωστάκη γιατί ο θείος του έφερε την δημοκρατία ή τον Γιωργάκη γιατί ο πατέρας του έβαλε την δεξιά στο χρονοντούλαπο. Θα ψηφίσουν με άξονα τον εμφύλιο, το 114,τον ανένδοτο, την χούντα, την είσοδο στην ΕΕ, τα σκάνδαλα του 89, τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες της νιότης τους, τα προδομένα ή μη όνειρα τους. Αλλά όχι με άξονα το δικό σου μέλλον! Γιατί δεν έχουν παρά μόνο παρόν! Γιατί ότι πιστεύουν πιστεύουν. Και είναι πολύ γέροι για να αλλάξουν!
O πόλεμος είναι συστημικός. Μια ολιγαρχία πλουτοκρατών ενάντια στα δικαιώματα σου. Τα βαφτίζει «κεκτημένα». Ένα πλέγμα πλουτοκρατικών ΜΜΕ σε δικάζει καθημερινά από στήλες εφημερίδων και παράθυρα τηλεοπτικά. Ποιος έλεγχος της εξουσίας; Στην εποχή της πλουτοκρατίας στόχος είναι ο περιορισμός των δικαιωμάτων, ο έλεγχος του πολίτη. Στόχος είσαι εσύ!
Είσαι άνεργος; Είσαι τεμπέλης. Είσαι εργαζόμενος και απαιτείς αύξηση; Είσαι προκλητικός Είσαι απεργός ή διαδηλωτής; Είσαι επικίνδυνος
Είσαι νέος; Πιστεύεις στην δημοκρατία; Υπερασπίζεσαι τα δημόσια αγαθά; Τα εργασιακά και ασφαλιστικά σου δικαιώματα; Ε, ε είσαι «συντηρητικός».
Μια στρατιά μισθοφόρων προπαγανδιστών, έμμισθων διαμορφωτών της κοινής γνώμης, μεσήλικων υπαλλήλων της πλουτοκρατίας, «ανεξάρτητων» δηλαδή και «αντικειμενικών» δημοσιογράφων εξεγείρεται με πένες και κάμερες υπέρ της «προόδου» και της «μεταρρύθμισης» θέτοντας υπό την προστασία της το δικό σου μέλλον. Προς όφελος του δικού της παρόντος. Και της τελικής νίκης της πλουτοκρατίας. Νέε μου είσαι ήδη παρελθόν!
Ο πόλεμος είναι πολιτικός. Νόμοι ρατσιστικοί υποθηκεύουν το μέλλον σου. Τα περήφανα γηρατειά της «προόδου» και της «μεταρρύθμισης» εκείνα που σε πολεμούν «για το δικό σου καλό» τραβούν επιτέλους την διαχωριστική γραμμή. Είσαι εσύ και οι άλλοι. Εσύ είσαι ο νέος. Θα εισέλθεις στην αγορά εργασίας χωρίς δικαιώματα, θα είσαι ευέλικτος και ελαστικός, με μειωμένες αποδοχές, κακή σύνταξη. Οι άλλοι είναι οι γέροι θα αποχωρήσουν οικειοθελώς με προγράμματα εθελούσιας εξόδου ή θα παραμείνουν με πλήρη δικαιώματα σίγουρα πάντως θα υπογράψουν το ξεπούλημα των δικών σου δικαιωμάτων. Η συμφωνία είναι επικερδής και ιστορικά πρωτοφανής. Η γενιά των πατεράδων ξεπουλάει την γενιά των παιδιών προδιαγράφοντας της ένα χειρότερο μέλλον. Ο πόλεμος επισημοποιείται και η επίθεση στους νέους κατοχυρώνεται νομικά. Αλλά η Γαλλία δείχνει το δρόμο.
Ο πόλεμος είναι με τον εαυτό σου. Γιατί δεν ξέρεις ποιος είσαι. Δεν έμαθες ποτέ ποιος είσαι. Δεν σε άφησαν να μάθεις.
Είσαι προϊόν της ψυχολογικής βίας που αντικατέστησε την σωματική, της χειραγώγησης που πήρε την θέση της απαγόρευσης, της διαμεσολαβούμενης σκέψης και σχέσης με τον κόσμο που αντικατέστησε την άμεση βιωματική εμπειρία.
Σίγουρα κανείς δεν σε χτύπησε, κανείς δεν σε περιόρισε. Μα πόσες φορές δεν σε ξεγέλασε. Πόσες φορές δεν καθησύχασε τις πραγματικές σου ανάγκες προσφέροντας σου μια υλική άνεση αχρείαστη! Πόσες φορές δεν έφαγες, ντύθηκες, διασκέδασες πόσες φορές δεν σου προτάθηκε μια σοκολάτα, ένα παιχνίδι ή μια τηλεόραση αρκεί να μην επέμεινες στην ικανοποίηση μιας πραγματικής σου ανάγκης. Εσύ ήθελες παιχνίδι με τους φίλους σου και έπαιρνες σοκολάτα, ήθελες βόλτα και σου δίνανε τηλεόραση, ήθελες επικοινωνία και σου δίνανε αντικείμενα και αγαθά. Μαθήτεψες από μικρό παιδί στην χρήση της ύλης για την καθησύχασή των αναγκών σου. Σε ένα διαρκές, καθημερινό κι αθώο ντοπάρισμα! Αφού το παιδί καθησυχάζεται με την σοκολάτα μπορούμε να του δώσουμε όσες σοκολάτες θέλει αρκεί να μην μας ενοχλεί, αφού προσηλώνεται επί 24ωρου στην τηλεόραση ας του δώσουμε όση τηλεόραση θέλει αρκεί να μην απαιτεί, για κάθε ώρα της απουσίας μας ας καθησυχάσουμε την μοναξιά του με όσα ρούχα, παιχνίδια, αντικείμενα επιθυμεί. Η λογική της πρέζας, η ψυχολογία του ναρκομανή καλλιεργείται ανενδοίαστα με τον αέρα της υλικής άνεσης και της καθησυχαστικής γονεικής διαπίστωσης «ότι σου προσφέρει τα πάντα». Ναι σου τα πρόσφεραν όλα εκτός από εκείνα που πραγματικά ήθελες. Το παιχνίδι και την ελευθερία, την συντροφικότητα και την επικοινωνία, την έκφραση της σκέψης σου, την γνώση του εαυτού σου, την γειτονιά, την αλάνα….Σου πρόσφεραν τα πάντα και μοναξιά, τα πάντα και άγχος, τα πάντα και θλίψη, γιατί όταν ήθελες παρέα έπαιρνες σοκολάτα, όταν ήθελες βόλτα έπαιρνες τηλεόραση, όταν ήθελες επικοινωνία έπαιρνες παιχνίδια. Είσαι το πρώτο θύμα μιας μοντέρνας παιδαγωγικής. Είσαι το παιδί «που τα είχε όλα» αλλά πραγματικά ποτέ δεν πήρε τίποτα.
Κι ακόμη είσαι το παιδί που ποτέ δεν σκέφτηκε τίποτα. Δεν πρόλαβε να σκεφτεί. Γιατί οι προηγούμενες γενιές διπλά στο σχολείο είχαν τη γειτονιά ένα ολόκληρο πεδίο άμεσης βιωματικής συσχέτισης με τον κόσμο…Ναι υπήρχε η φωνή του πατέρα και του δασκάλου αλλά μέχρι εκεί. Υπήρχε ακόμη ο χώρος και ο χρόνος όπου το ελεύθερο παιχνίδι και η φαντασία μπορούσαν να αναπτυχθούν απεριόριστα για να γνωρίσεις τον κόσμο με τις δικές σου δυνάμεις. Μα εσύ δεν ήσουν τυχερός. Εσύ είσαι το παιδί του διαμερίσματος και της απρόσωπης τσιμεντούπολης. Είσαι το αθώο θύμα της μαζικής αστικοποίησης, της οικοπεδοποίησης και της αντιπαροχής, της καλπάζουσα κτηματαγοράς. Μεγάλωσες σαν ένας μικρός έγκλειστος στην φωνή του πατέρα και του δασκάλου, της τηλεόρασης και όλων των μηχανισμών της διαμεσολαβούμενης γνώσης…Σε ταξίδεψε ο διαφημιστής και σε νανούρισε ο εκφωνητής….Έμαθες πολλά, τα απομνημόνευσες όλα! Αλλά πραγματικά δεν έμαθες τίποτα! Γιατί τίποτα δεν βίωσες! Το 24ωρό σου μια ανακύκλωση μεσαζόντων και πρόθυμων μεσολαβητών. Το πρωί ο δάσκαλος, το μεσημέρι ο μπαμπάς, το απόγευμα η τηλεόραση, το φροντιστήριο, οι προγραμματισμένες δραστηριότητες…Μια φωνή διαρκώς παίζει στα αυτιά σου. Υπενθυμίζοντας σου ότι εσύ δεν έχεις ούτε πρέπει να έχεις φωνή!
Έτσι έγινες αυτός που είσαι. Αλλά ποιος είσαι; Ένας ευσυνείδητος καταναλωτής που καθησυχάζει με άχρηστες αγορές τις πραγματικές του ανάγκες όπως καλά σου έμαθαν από παιδί; Ένας μετρ των αποδράσεων από την πραγματική ζωή σε καφετέριες, μπαρ, γήπεδα και τριήμερα αναψυχής; Ένας αιώνιος θεατής; Ένας ακούραστός ακροατής; Χωρίς σκέψη προσωπική; Χωρίς φωνή; Ποιος είσαι; Ένας υπήκοος ιδανικός; Λάτρης της κηδεμονίας; Οπαδός της υποταγής; Ένα πρεζόνι της φυγής; (Aπό τον εαυτό σου, τις ανάγκες σου, τον κόσμο;)
Ποιος είσαι;
Δεν ξέρεις ποιος είσαι. Μα πρέπει γρήγορα να μάθεις. Γιατί είσαι σε πόλεμο.
