Σ ενα πανελ μια βραδια....

Ο ρήτορας:

Οι αγρότες μας είναι ήρωες.

Καλλιεργούν ολημερίς τη γή μας για ένα ευτελέστατο αντίτιμο.

Ας συνεχίσουν να υπάρχουν ευτελέστατα αντίτιμα.

Η χώρα μας έχει ανάγκη τους ήρωες.

Οι εργάτες μας είναι ήρωες.

Οικοδομούν πυρετικά το μέλλον μας πέφτοντας σωρηδόν από ετοιμόρροπες σκαλωσιές.

Ας συνεχίσουν να υπάρχουν ετοιμόρροπες σκαλωσιές.

Η χώρα μας έχει ανάγκη τους ήρωες.

Οι υπαλληλοί μας είναι ήρωες.

Υπηρετούν με τιμιότητα το συμφέρον μας αντιστεκόμενοι στα διεφθαρμένα κυκλώματα.

Ας συνεχίσουν να υπάρχουν διεφθαρμένα κυκλώματα.

Η χώρα μας έχει ανάγκη τους ήρωες.

Οι εργαζόμενοι μας; Ολοι είναι ήρωες.

Ανασφαλείς κι ανασφάλιστοι, με υπερωρίες απλήρωτες, υποψήφιοι άνεργοι, δουλέυουν για να πλουτίζουν τα αφεντικά.

Ας συνεχίσουν να υπάρχουν πλούσια αφεντικά.

Η χώρα μας έχει ανάγκη τους ήρωες.

Οι πλυμμηροπαθείς και οι πυρόπληκτοι, οι οικογένεις των θυμάτων του Σάμινα, των νεκρών της Ricomex, των παιδιών που χάθηκαν στο Μαλλιακο......Να, συνεχίζουν να ζουν!

Φωνάζουν μέσα από τα μπάζα, υψώνονται από τα νερά, σηκώνουν τον πόνο τους και προχωράνε...Είναι ήρωες!



Γιατί;





ΓΙΑΤΙ Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ.



















Επιμύθιο: Οταν ακούω για ήρωες(άθλιε πολιτικάντη του τίποτα, ρήτορα προπαγανδιστη του μηδενός) κάτω από "ομαλές κοινωνικές συνθήκες"(έτσι δεν τις λένε;) ξαφνικά αισθάνομαι να με θεωρείς..... πολύ μαλάκα!