1989- ΤΡΕΛΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

Ολα τελειώνουν σαν να μην άρχισαν ποτέ
μέσα στις ίδιες σκονισμένες σκέψεις και τα φθαρμένα όνειρα
εκείνα που πιστέψαμε πως μείναν αναμνήσεις
μα που τώρα να: χαράζουν πάλι το παρόν.

Μάρτυρες ένοχοι μιας πάλης που μας ξόδεψε
γυρνούμε σε τόπους άχρονους βουβοί και σαλεμένοι
κοιτώντας στους καθρέπτες μας τα είδωλα του χτες....
Πως η ζωή μας γέρναγε χωρίς να τα μαραίνει;

Των αστεριών μελετητές, της μοιρας λάτρεις θλιβεροί
απόκαρδοι, απόμαχοι, νεκροί το σάστισμα της μιας στιγμής
κυοφορούμε, σε λήθαργους που αιωνόβια φυλακή
της νιότης σβήνουν οράματα κι ελπίδες.

Κι ολόγυρα στόματα που πιστέψαμε σκιές μας
νουθετούν: για των καιρών τις αλλαγές, των νέων ψυχών
τις μάταιες ιαχές, των όσιων και ιερών τις προσευχές
την τρέλα να γερνούμε αγωνιστές.

Μα εμείς....

Με βλέμματα ελπίδες λαμπερές
με σώματα αλύγιστες χορδές
με σκέψεις κι ιδέες δυνατές
με γέλια και χαρές
με θρήνους και κραυγές
με αισθήσεις ζωντανές
Εμείς
με όλες τις "τρέλες"... τις τρελές

Εμείς
με πρόσωπα και χέρια αληθινά
με δάκρυα ολόζεστα
με χάδια ανθρωπινά

Εμείς
με μια τεράστια καρδιά
χωρίς προσθέσεις
δίχως κουμπιά

Εμείς
έτσι απλά
έτσι παράλογα, παράλογα κι απλά
Αναζητούμε, σαν θούρια δέηση
την μόνη λογική

Την μόνη λογική

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΝΑ ΣΑΛΠΙΣΕΙ ΤΗΝ ΑΡΧΗ